Wij hebben het zelf meegemaakt
Nicole
Een hele lange periode in mijn leven was de zin: “Mijn naam is Nicole” en “Ik heb een eetstoornis”, één. Maar gelukkig kan ik vandaag de dag zeggen: “Mijn naam is Nicole en ik had een eetstoornis!” Mijn Boulimia is al best vroeg in mijn leven begonnen, ik kon niet met emoties omgaan, wist niet hoe ik ze moest uiten en had vele overtuigingen over mijzelf waarvan ik nu weet dat ze niet van mij zijn en ik ze zeker ook niet meer nodig heb. Wanneer ik letterlijk mijn emotie eruit kon spugen, zorgde mijn boulimia voor een leeg gevoel. In mijn herstel heb ik heel veel gehad aan mijn omgeving, ervaringsdeskundigen, lotgenoten en herkenning krijgen van de dingen waar ik niet mee om kon gaan. Op het moment toen ik koos voor herstel was ik mijn geheim kwijt, ik had het gedeeld met mijn familie en de mensen die het dichtst bij mij stonden. Ik merkte dat mijn geheim, hun geheim was geworden. Want ik was het kwijt, maar zij konden nergens naar toe met hun zorgen. Dat is ook de reden dat ik enorm trots ben dat ik mijn steentje mag bijdragen aan het Realcovery inloophuis als ervaringsdeskundige, omdat ik weet hoe ontzettend belangrijk het is om ergens je verhaal te kunnen delen en het niet alleen te hoeven doen.
Mijn naam is Nicole en ik hád een eetstoornis…!
Silvia
Mijn naam is Silvia. Van mijn 14e tot mijn 40e ging boulimia nervosa mee op mijn levensweg. Een vriend en metgezel die me geholpen heeft een bepaalde periode van mijn leven te overleven. Boulimia gaf me troost en controle op momenten dat ik het nodig had. Het was mijn manier om niet te hoeven voelen. Tot in het diepst van mijn ziel schaamde ik mij voor de eetstoornis, ooit zag ik het als zwakte.
Een eetstoornis gaat niet over eten, maar over het onderliggende. Helaas bestaat er nog veel onbegrip en rust er nog altijd een taboe op eetstoornissen. Ik denk dat je pas echt weet wat een eetstoornis is en met je doet als je het zelf ervaren hebt. Nadat ik over mijn verleden als KOPP Kind (Kind van Ouders met Psychische Problemen) ben gaan praten en het verleden ging verwerken ontstond de ruimte, de moed en de innerlijke kracht mijn eetpatroon stap voor stap aan te passen en boulimia te overwinnen.
Als ik het kan, dan kun jij het ook!
De aanwezigheid van inloophuis Realcovery in Weerselo is een aanwinst voor de regio, waar ik als ervaringsdeskundige graag mijn steentje aan bijdraag. Door openheid te creëren en mijn ervaringen te delen, hoop ik het verschil te maken en anderen te inspireren en te helpen op hun eigen pad.
Een eetstoornis gaat niet over eten, maar over het onderliggende.
Bibi
Bijna 20 jaar is mijn leven in min of meerdere mate beheerst geweest door een eetstoornis. Eerst anorexia, daarna boulimia. Gebrek aan zelfvertrouwen, perfectionisme, hoog sensitiviteit, onthecht zijn…vele bronnen had ik om uit te putten. Ik wilde uiteraard wel beter worden, soms, want ik voelde me eenzaam, verloren, anders, uitgeput, stiekem en superschuldig. Maar ik wilde niet eten. Een duivels dilemma leek het, waar ik niet uit kwam.
Een collega op werk noemde me op een dag een briljant adviseur maar onbetrouwbaar. Dat was een keerpunt. Want hoe kon hij mij onbetrouwbaar noemen?! Ik, die zo hard werkte? Onacceptabel was dat voor me. De weg uit de eetstoornis die hierop volgde is een hele mooie weg geworden. Het was langdurig, confronterend, met verschillende partijen en met verschillende invalshoeken. Het heeft me verzacht en ik heb heel veel geleerd en nog meer ervaren. Ik snap nu beter hoe mijn lichaam werkt, wat ze nodig heeft om me vitaal te voelen. Ik weet en voel dat ik de moeite waard ben om mijzelf serieus te nemen en om te LEVEN, ten volste! En dat gun ik echt iedereen.
Een bijdrage leveren aan het Realcovery Inloophuis als ervaringsdeskundige voelt daarom als vanzelfsprekend en tevens als een kadootje. Wat fijn dat ik mijn verhaal en mijn herstel kan inzetten om de hoop van anderen te vergroten.
Ik weet en voel dat ik de moeite waard ben om mijzelf serieus te nemen en om te LEVEN, ten volste!
Romy
Ik ben Romy, getrouwd en moeder van een tweeling. In mijn verleden heb ik anorexia gehad. Met name de steun en herkenning die ik kreeg van ervaringsdeskundigen in een inloophuis heb ik als zeer helpend ervaren. Toen ik hoorde van het inloophuis in Weerselo heb ik dezelfde avond nog een berichtje gestuurd. Nadat ik hersteld was van mijn eetstoornis heb ik altijd gezegd dat ik iets met mijn ervaring wil gaan doen. Ik ben dan ook heel enthousiast dat ik dit nu bij het Realcovery inloophuis kan gaan doen.
Nadat ik hersteld was van mijn eetstoornis heb ik altijd gezegd dat ik iets met mijn ervaring wil gaan doen.
Gabriëlle
Mijn naam is Gabriëlle en ik ben stiefmoeder van 2 prachtige dochters. De oudste worstelt al meer dan 5 jaar met anorexia. Dat is niet alleen een strijd voor haar zelf, maar het heeft impact op het hele gezin en ook op mij. Ik heb gemerkt dat er heel veel goede zorg voor eetstoornissen is, maar waar kan je zelf terecht als naaste? Ik voelde me vaak machteloos, verdrietig en boos als ik de eetstoornis te keer zag gaan. Wat moet je precies doen als ouder? Hoe hou je jezelf sterk? Gelukkig kon ik goed met mijn man over deze gevoelens en onzekerheden praten. Maar ik heb het gemist om af en toe ervaringen met andere ouders uit te kunnen wisselen. Realcovery inloophuis biedt ontmoetingsavonden waar dit in kan. En daar draag ik graag als ervaringsdeskundige ouder mijn steentje aan bij!
Ik voelde me vaak machteloos, verdrietig en boos als ik de eetstoornis te keer zag gaan.
Melanie
Mijn naam is Melanie en ik ben de zus van Nicole. Ik begreep het niet, wat is nou 1 kilo? Toen ik er later achter kwam dat het om grammen ging en niet eens om kilo’s, snapte ik het helemaal niet meer. Ik wilde haar helpen, maar had geen flauw idee hoe ik dat moest doen. Aan de buitenkant zie je boulimia niet, aan haar zag je niks hoor. Voor de buitenwereld was er niks aan de hand en dat maakte het nog ingewikkelder. Ik zag namelijk een hele ander versie van mijn zusje en dat werd nog erger toen ik even tijdelijk bij haar in kwam wonen. Het geluid van iemand die spuugt terwijl er niks meer in zit kan ik nog zo voor me halen. Het is heel naar. Ze bleef zitten als ik naar bed ging en je weet het, want je weet wat er gaat gebeuren. Ik hoorde de wc deur en t muziekje, want ze zette altijd een muziekje op. En de volgende dag vond ik een lege verpakking van een chocoladereep in de prullenbak. Ik legde ze op t aanrecht en schreef er briefjes bij: Het geeft niet, meisje. Volgende keer beter. Die strijd met jezelf, je wilt zo graag iets doen maar je kunt niks. Machteloos. Niks is ook goed, want als je denkt ik ga gezond eten met haar, zei ik in haar ogen eigenlijk dat ze te dik was. Als ik met haar de Mac ging rijden dan nam ik haar probleem niet serieus. Je hebt geen idee. Je doet maar wat.
Het enige wat je als familie kan doen is er voor ze zijn en erover praten met anderen. Want ook als familie, vriend/vriendin of naasten is het niet makkelijk. Ze worden pas beter als ze er zelf klaar voor zijn en tot die tijd is het overleven.
Voor de buitenwereld was er niks aan de hand en dat maakte het nog ingewikkelder.
Anne
Mijn naam is Anne. Sinds enkele jaren ben ik hersteld van mijn eetstoornis. Lange tijd bepaalde deze alles in mijn leven. Ik vond dat niet erg, want ik wilde controle. Over alles. Dat lukte, maar toen ik terug wilde kon dat niet meer. Ik was de controle verloren zonder deze ooit écht te hebben gehad.
Mijn eetstoornis ging niet over eten. Het ging over het niet durven aangaan van het leven. Over het niet kunnen omgaan met het heden en het hebben van angst voor de toekomst. Het ging over schaamte. Heel veel schaamte. Het ging niet over eten.
Ik heb mijzelf grotendeels opnieuw leren kennen. Door veel te oefenen leerde ik dichter bij mezelf te komen en wist ik steeds beter wat ik nodig had om mijzelf en mijn geluk op de eerste plek te zetten. Ik leerde te doen, te dromen, te voelen en te wensen.
Wanneer je na je gesprek bij het Realcovery Inloophuis behoefte hebt aan online ondersteuning kom je bij mij terecht. Ik hoop dat ik jullie met mijn ervaring kan inspireren en motiveren om voor herstel te (blijven) kiezen. Het leven moet namelijk niet vliegen, maar fladderen.”
Mijn eetstoornis ging niet over eten. Het ging over het niet durven aangaan van het leven.
Sophie
Door een mengelmoes van controleverlies, zorgen voor- en om anderen en zelfkritiek ontwikkelde ik jaren geleden anorexia nervosa. Ik dacht controle te halen uit het niet eten, afvallen en ik gunde het mezelf niet meer om goed voor mezelf te zorgen. Ik verdiende het gewoon niet. Mijn zelfwaardering was gekoppeld aan mijn gewicht, dat voelde heel logisch. Tot de juiste mensen op mijn pad kwamen. Ik kreeg hulp van ervaringsdeskundigen en door op een meer spirituele manier naar mijzelf- en het leven te kijken, kreeg ik tools in handen om de eetstoornis te verslaan. Ik leerde mezelf te vergeven en opnieuw van mezelf te houden, precies zoals ik ben. Dat voelt als ultieme vrijheid. Het is mijn missie geworden om het taboe te doorbreken, door open te zijn over mijn ervaringen. Hiermee hoop ik anderen die kampen met onder andere een eetstoornis een helpende hand te kunnen bieden!
Ik leerde mezelf te vergeven en opnieuw van mezelf te houden, precies zoals ik ben. Dat voelt als ultieme vrijheid.
Lauri
Mijn naam is Lauri en ergens in mijn pubertijd ontwikkelde ik een eetstoornis. Toen ik de diagnose kreeg had ik geen idee wat er precies aan de hand was en wat een eetstoornis inhield. Ik wist wel dat er iets niet helemaal goed ging rondom eten, maar verder voelde ik mij sterker dan ooit. Het voelde namelijk of ik eindelijk iets kon, eindelijk ergens aan kon voldoen en eindelijk iets had om trots op te zijn. Toen ik jong was dacht ik veel na over hoe de wereld in elkaar zat. Daarin voelde ik me alleen en raar. Ik kreeg steeds meer negatieve gedachten over mezelf. Zonder dat ik het doorhad ben ik controle gaan zoeken in eten en bewegen. Tot ik bijna niets meer durfde eten en ik constant paniek had. Toch voelde ik me sterk! ik kreeg namelijk complimentjes op het gebied van gezond eten, sporten en mijn veranderende lichaam. En ik raakte steeds meer bij mijzelf vandaan… Door het volgen van groepstherapie, vele gesprekken met een goede vriend vanuit een meer spirituele kant en yoga ben ik mijzelf weer gaan leren kennen. Ik heb ontdekt wie ik ben en waar mijn kwaliteiten liggen. Inmiddels zie ik mijn eetstoornis als een cadeautje waar ik erg veel van geleerd heb, ik ben heel dankbaar dat ik in het inloophuis dit cadeautje met zoveel mooie mensen mag en kan delen!
Inmiddels kan ik mijn eetstoornis als een cadeautje zien waarvan ik veel over mezelf heb geleerd
Frans
Mijn naam is Frans Poppe, 60 jaar, vader van 4 dochters en woonachtig samen met mijn partner Miranda in Hengelo.
In het dagelijks leven ben ik werkzaam als directeur bij een zorgaanbieder welke gericht is op de ambulante begeleiding van jeugdigen en jongvolwassen met zeer uiteenlopende hulpvragen.
Sinds april 2021 ben ik als ervaringsdeskundige ouder aangesloten bij het inloophuis. Mijn dochter is hier ook werkzaam als ervaringsdeskundige, geïnspireerd door haar verhalen over het inloophuis leek het mij een goed idee mij ook aan te sluiten bij dit prachtige en zeer waardevolle initiatief. Als vader heb ik mogen ervaren hoe ingewikkeld een eetstoornis is, uiteraard voor diegene zelf maar feitelijk voor het gezin, alles en iedereen in de zeer directe omgeving. De complexiteit, de betrokkenheid, de onmacht, de wachttijden in de GGZ, de daadwerkelijke behandeling, noem maar op maken dat het dagelijkse leven feitelijk alleen maar in het teken staan van. Gelukkig is dit nu allemaal meest achter de rug en kan ik als ouder zeggen dat ik supertrots ben op hetgeen mijn dochter inmiddels bereikt heeft.
Het mooie van het inloophuis vind ik persoonlijk dat het voorliggend is, iedereen met een eetstoornis er welkom is en vooral dat het super laagdrempelige is. Voor mij persoonlijk is het doel open te staan voor al uw vragen, gevoelens waar u mee geconfronteerd wordt. Door mijn eigen ervaringen kan ik uw gevoelens (h)erkennen, handvatten geven, of gewoon een luisterend oor zijn.
